8 Μάρτη
Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας
Διεκδικούμε ένα μέλλον γυναικείας χειραφέτησης και ουσιαστικής ισότητας
Η 8η Μάρτη για τις φεμινίστριες και τις γυναίκες που διεκδικούν τα δικαιώματά τους, δεν είναι ημέρα γιορτής αλλά αναστοχασμού και ανάληψης ευθυνών από την ίδια την κοινωνία. Είναι γνωστό ότι το διαχρονικό έλλειμα της ισότητας των φύλων επιδρά αρνητικά στην κοινωνική συνοχή, στην ανάπτυξη και στην ποιότητα της δημοκρατίας.
Είναι εύλογο να γεννώνται ερωτήματα εάν η δημοκρατία και η κοινωνία ευρύτερα ωφελείται από το γεγονός ότι οι δεξιότητες, τα ταλέντα, οι φιλοδοξίες και οι προσδοκίες του μισού πληθυσμού παραμένουν στο περιθώριο μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκες.
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που το 51% του πληθυσμού εκπροσωπείται σε όλα τα όργανα της με ποσοστό που μόλις αγγίζει το 19% , με χαρακτηριστική περίπτωση το ποσοστό των γυναικών δημάρχων που είναι περίπου 5%;
Πως μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό όταν στο πλαίσιο του αναπτύσσονται τέτοιες πρωτοφανούς αγριότητας και ποικιλίας μορφές βίας κατά των γυναικών με αποκορύφωση το trafficking και τις γυναικοκτονίες;
Τι αγορά εργασίας είναι αυτή γεμάτη προκαταλήψεις και στερεότυπα που κρατούν τις γυναίκες στις πιο κακοπληρωμένες και χαμηλού κύρους θέσεις εργασίας και παράγουν το φαινόμενο της «γυάλινης οροφής»;
Είναι μόνο λίγα από τα ερωτήματα που προκύπτουν κάθε 8 Μάρτη και σήμερα τα θέτει έντονα παγκόσμια αλλά και στην Ελλάδα η φεμινιστική απεργία της 8ης Μάρτη.
Δεν υποτιμάμε τα βήματα που έχουν γίνει και τις κατακτήσεις των γυναικών του δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου χωρίς να ξεχνάμε ότι οι κατακτήσεις αυτές δεν είναι οικουμενικές και πως οι γυναίκες του αναπτυσσόμενου κόσμου εξακολουθούν να βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε στην Ευρώπη και διεθνώς μία έκρηξη μικρών ή μεγαλύτερων φεμινιστικών κινημάτων, δηλώσεων ή παρεμβάσεων που θέτουν ξανά στον δημόσιο διάλογο διεκδικήσεις και αιτήματα που από χρόνια είχε παλέψει το φεμινιστικό και γυναικείο κίνημα, έχουν γίνει βήματα σε θεσμικό επίπεδο για την κατοχύρωσή τους αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν αντιστάσεις και καθυστερήσεις στην υλοποίησή τους, πισωγυρίσματα ή και υποχώρηση της φεμινιστικής οπτικής τόσο στις πολιτικές και δράσεις των σύγχρονων δημοκρατικών πολιτειών όσο και της κοινωνίας εν γένει.
Κινήματα όπως το #MeToo για τη σεξουαλική παρενόχληση, το κίνημα #NiUnaMenos, Ούτε μία λιγότερη!, όπου γυναίκες διαμαρτύρονται ενάντια στη σεξιστική βία και τις δολοφονίες γυναικών, το κίνημα #HomeToVote στην Ιρλανδία, όπου κερδήθηκε το δημοψήφισμα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων ή η μεγάλη διαδήλωση στη Βέρνη με αίτημα τη μισθολογική ισότητα είναι μερικά μόνο αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όλα αυτά δείχνουν ότι πολλά έχουν επιτευχθεί για την ισότητα των φύλων σε νομικό ή θεσμικό επίπεδο αλλά στην ίδια τη ζωή και καθημερινή πρακτική οι γυναίκες εξακολουθούν να παλεύουν με άνισους όρους και να υφίστανται ακόμη διακρίσεις. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι στην ΕΕ οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ γυναικών και ανδρών είναι στο 16,3% και οι συνταξιοδοτικές στο 37,6%. Οι γυναίκες αναλώνουν πενταπλάσιο χρόνο από ότι οι άνδρες σε καθήκοντα φροντίδας και σε οικιακά καθήκοντα. Και θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε ακόμη περισσότερους δείκτες που θα κατέτειναν ότι οι διακρίσεις κατά των γυναικών είναι εδώ και είναι παρούσες ακόμη και σήμερα μετά από πολλά χρόνια αγώνα και προόδου. Ενώ, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων τα θέματα της ανεργίας, των ίσων ευκαιριών για άνδρες και γυναίκες και μεταξύ των γενεών, η μετανάστευση και οι κοινωνικές ανισότητες απασχολούν σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαίων πολιτών.
Παρακολουθούμε, στηρίζουμε και ενθαρρύνουμε τη διεύρυνση των σημαντικών μέτρων που έχουν ληφθεί προς την κατεύθυνση της ισότητας των φύλων, όπως η κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών καθώς και η ψήφιση του νόμου για την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων.
Όμως δεν εφησυχάζουμε, δεν θεωρούμε τίποτα δεδομένο ούτε φυσικά τα ήδη κατακτημένα δικαιώματα των γυναικών. Το έδειξε άλλωστε και η πρόσφατη ανακίνηση του θεσμοθετημένου δικαιώματος της άμβλωσης από σκοτεινούς κύκλους με την καμπάνια για το αγέννητο παιδί. Ο αγώνας μας συνεχίζεται και δυναμώνει. Και ιδιαίτερα σήμερα που στη χώρα μας φουντώνει ένα αντιπροσφυγικό κίνημα οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα δυναμικό κίνημα αντίστασης απέναντι στον νεοεθνικισμό, την ξενοφοβία και την ακροδεξιά το οποίο να είναι ταυτόχρονα ένα νέο φιλειρηνικό και αντιπολεμικό κίνημα με πυρήνα τις γυναίκες.
Αγγελική Παπάζογλου,
Δημοτική σύμβουλος Κηφισιάς, Πρόεδρος της Δημοτικής Επιτροπής Ισότητας Κηφισιάς, Επικεφαλής της παράταξης «Κοινωνία Παρούσα».
Comments
Post a Comment