Σημερινό άρθρο μου στην εφημερίδα "Η Αυγή" για το επίκαιρο θέμα των γυναικοκτονιών και την ανάγκη νομικής αναγνώρισης του όρου.

 Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχει έρθει στο προσκήνιο η συζήτηση περί της γυναικοκτονίας που αποτελεί την πιο ακραία εκδοχή της σεξιστικής και έμφυλης βίας κατά των γυναικών μετά και τα αυξητικά φαινόμενα γυναικοκτονιών που είδαν το φως της δημοσιότητας και σόκαραν για τη σφοδρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν τα θύματα από τους θύτες τους.

Η γυναικοκτονία αν και αποτελεί διακριτό αδίκημα συχνά αποδίδεται ως «έγκλημα πάθους» ή «έγκλημα τιμής». Γυναικείες οργανώσεις αλλά και θεσμικοί φορείς θέτουν ορθά το ζήτημα της νομικής αναγνώρισης του όρου «γυναικοκτονία» και την εισαγωγή του ως νέο αδίκημα στον Ποινικό Κώδικα ως η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών λόγω του φύλου τους.

Οι γυναικοκτονίες αποκαλύπτουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τις βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις στην Ελλάδα και στον άλλο κόσμο αλλά και τις άνισες σχέσεις ανάμεσα στα φύλα. Η γυναικοκτονία μοιάζει ως ακραία προσπάθεια ελέγχου του σώματος και των επιλογών των γυναικών όταν αυτό δεν έχει επιτευχθεί σε προηγούμενα στάδια εμφάνισης βίαιων συμπεριφορών. Τα τελευταία επίσημα στοιχεία σχετικά με τον αριθμό γυναικοκτονιών είναι από το 2017, όταν 87.000 γυναίκες δολοφονήθηκαν παγκοσμίως, το 58% αυτών ήταν από σύντροφο ή μέλος της οικογένειας.

Είναι λοιπόν άμεσης προτεραιότητας για την κοινωνία να αντιληφθεί εγκαίρως τη φύση αυτού του αδικήματος και να λειτουργήσει αποτρεπτικά και προληπτικά. Η Πολιτεία πρέπει τάχιστα να προχωρήσει στην άμεση εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης στην πράξη διότι σύμφωνα με το άρθρο 5 της Σύμβασης είναι στη δική της ευθύνη να λάβει τα αναγκαία νομοθετικά και άλλα μέτρα προκειμένου, ασκώντας τη δέουσα επιμέλεια, να προλάβει, διερευνήσει, τιμωρήσει και παράσχει επανορθώσεις αναφορικά με πράξεις βίας. Χρειάζονται όμως και συντονισμένες ενέργειες όλων των συναρμόδιων φορέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των γυναικείων οργανώσεων, για να αποτελέσουν μία μεγάλη αλυσίδα πρόληψης και καταπολέμησης της βίας. Τέλος, απαιτούνται γενναίες χρηματοδοτήσεις για την υλοποίηση ενός νέου εθνικού σχεδίου δράσης για τη βία κατά των γυναικών με κύριους άξονες την αναβάθμιση του ήδη υφιστάμενου Δικτύου Δομών και με νέες προσλήψεις αλλά και την παροχή κινήτρων προς την τοπική αυτοδιοίκηση για τη δημιουργία και νέων δομών και υπηρεσιών για την προστασία των γυναικών που υφίστανται βία.